Aan boord Fulmaris

Laatste nieuws was vanaf de Passaat, die hebben we verlaten en Jerry en Maartje hebben ons uitgenodigd een paar dagen met hen mee te varen en wel (!!!!!!) in de richting van St Maarten. Zover zal het wel niet komen want Curacao roept (Arie is er al en heeft laten weten dat hij ons ophaalt).

Vrijdags inpakken en afscheid nemen op de Passaat en verhuizen naar de Fulmaris.
Bijpraten en Jerre bewonderen, blond klein mannetje die iedereen bezig houdt.
Vrijdagmiddag samen inkopen gedaan en zaterdag een auto gehuurd en met zn vijven een tochtje over het eiland gedaan.
De bedoeling was om zondag te vertrekken maar de creditcardslip met het garantiebedrag voor de auto was zoek en kon pas maandag teruggegeven worden (typisch franse slordigheid) Jerry wilde, terecht, niet weg voor dit geregeld was.
Dus gisteren (maandag) pas naar St Pierre vertrokken en daar aangekomen. Weer onregelmatig een bui, maar het droogt hier ook weer snel. Wanneer we hier weg gaan is even onzeker want het weerbericht is niet duidelijk en Jerry neemt geen risico's, hij heeft al genoeg gedobberd.
Toch maar vertrokken om het slechtere weer voor te zijn.

Jerry heeft toch besloten om weg te gaan en over te steken naar Dominica Roseau, want de weervooruitzichten werden alleen maar slechter. Wel het eerste gedeelte hebben we meegemaakt, flinke wind (tegen 7 Beaufort)en behoorlijke golven (swell van 2,5 m), zeeziekte en een kapot zeil. We hebben toch lekker gezeild maar het had niet langer moeten duren dan was het niet leuk meer. We zijn om 12 uur weg gegaan en waren rond 18.00 uur bij Dominica, dus net voor donker. sAvonds bijgekomen en volgende dag

woensdag 2 april zijn Hans en Jerry gaan inklaren bij de douane, altijd een heel administratief feest, daarna is Hans aan boord gebleven en zijn Jerry, Maartje, Jerre en Hannie met de dinghie naar de wal geweest om het stadje Roseau te verkennen. sAvonds zijn we met zn allen aan de wal wezen eten om het 43 jarig huwelijk van Hans en Hannie te vieren.

Donderdag 3 april hebben we een door een lokale figuur georganiseerd tochtje gemaakt naar de Victoriawaterval in de buurt. Geen toeristentochtje maar het echte werk begeleid door twee gidsen, 5 keer een rivier doorwaden en op de terugtocht weer. Onderweg verloor Hannie haar evenwicht en stond tot haar middel in het water, helaas hing haar fototoestel lager en is verdronken. Het resultaat de waterval was wel de moeite waard. Als beloning hebben we bij Moses een lokaal rastarant (Moses is een Rastafiguur) uit kokosnoot helften gegeten met een kokosnoot lepel. Het weer was tussen de buien door droog.

Vrijdag 4 april hebben we in onderling goed overleg besloten om maar vanaf Dominica naar Curacao te vliegen want Jerry en Maartje wilden langer op Dominica blijven om verder te kijken en wij hadden al genoeg regen gezien. Dus wij op naar het reisburo en boeken terwijl Jerry en Maartje boodschappen deden.
Zaterdag 5 april rustig aan boord doorgebracht, Jerry onderhoud gepleegd, Maartje en Hannie bij elkaar haren gekleurd en Hans deed niets.


Hierna het verhaal van Maartje over onze tocht naar de Victoria Waterval.
Donderdag 3 april
Positie: 15:16.78N 61:22.54W aan een mooring te Roseau, Dominica
Weer: Warm, zon 25 graden, wind NO max 15 kts regelmatig wat regen.
Vandaag gaan we op excursie uit. Harrison is de jongen die ons naar deze mooring heeft gebracht. Hij wil ook wel excursies met ons doen. Harrison is een tourguide (bootboy). En komt aan zijn klanten door ze met een roeiboot met de nodige PK’s erachter op zee te benaderen en ze te begeleiden naar een mooring. Als tegenprestatie verwacht hij dan de nodige business. Dus vandaag gaan we naar de Victoria falls. We horen van Harrison dat we na de wandeling ook te eten krijgen. Dus dat hoeven we niet mee te nemen. Rond 9:30 uur stappen we in het busje van Harrison, hij heeft een chauffeur (Moses junior) mee genomen die ons naar de plaats van bestemming zal leiden. Dan vertrekken we eindelijk. We rijden door prachtig gebied, mooi groen. Maar ja wat wil je ook met al die regen hier. Rond 10:30 uur stoppen we bij een winkeltje, de jongens maken ons erop attent dat we hier wat te drinken kunnen kopen. Wij hebben zelf drinken bij ons dus wij stappen niet uit. Zij wel en komen terug met een heerlijk koud biertje, proost. (10:30 uur! :-) )Dan komen we 11:15 uur aan bij het rastarant van Moses senior. Inderdaad een echte rastaman. De heren vertellen ons dat we hier even op ze mogen wachten want ze moeten even wat voorbereiden. Als ik even moet plassen en daar een geschikt plekje voor zoek betrap ik ze op hun voorbereidingen. Ze zitten ff een stickie te roken. Maar dan zijn ze er helemaal klaar voor en we vertrekken voor een avontuurlijke tocht door de rimboe.
We lopen door een prachtig regenwoud met bamboebomen, mangrovebomen, palmbomen, ficussen en nog veel meer prachtige bomen. Geweldig! Bij een rivier aangekomen moeten we er dwars door heen. Tot lieshoogte in het water, de gidsen helpen ons naar de overkant. Daar gaat het slinger weggetje weer verder, over rotsen, stenen en boomwortels. Al snel zijn we weer bij de rivier en moeten we er weer doorheen. Het voordeel van het oversteken is dat je er weer even lekker van afkoelt maar het is toch ook wel spannend. Je weet niet waar je je voeten neer moet zetten en het water stroomt flink door. Dus je moet wel stevig staan anders verlies je zo je evenwicht. Dan komen we aan bij de derde oversteek, net nu het een beetje begint te wennen moeten we even wachten omdat de stroming hier te hard staat. Het heeft geregend en al het water komt nu via de rivier weer naar beneden. We volgen de instructies van onze gidsen braaf op. We maken even gebruik van deze stop om even een slok water te nemen. De gidsen maken ook gelegenheid van deze stop om even een jointje te roken. Dan kunnen we weer verder en we moeten ons tijdens deze oversteek inderdaad goed vasthouden aan de gidsen. Maar ik vind het echt geweldig en ben helemaal in mijn element hier. De survivaltochten die ik ooit in de Ardennen heb gedaan slaan nergens meer op nu ik deze ervaring heb. Hans is wel verdacht stil, wanneer ik hem vraag wat hij er van vind zegt hij met een bezwete en knal rode kop; kan niet beter en ik wil niet meer anders…… en loopt met een strak gezicht door. Hannie begint wat moe te worden maar geniet er wel van zo te zien. De Jers zijn ook wel in hun element, ze kijken veel om zich heen en genieten van de omgeving. Jerre heeft het over de grote groene bomen. Weer het water in, een steile rots op en een hele grote stap naar de volgende. Dan ineens een gil en iedereen is paraat. Hannie glijd uit en verliest haar evenwicht. De gids grijpt haar vast en hijst haar omhoog. Zo de schrik zit er goed in. Haar tas en haar fototoestel belanden ook in het water. Het fototoestel is verzopen, helaas. We kijken elkaar aan, gaan we verder?? De gidsen zeggen dat het niet ver meer is en dat het vanaf nu makkelijker word. Dus we gaan door. Klimmen en klauteren over de rotsen, stenen en door het water. De rivier is prachtig en de omgeving geweldig. Heel af en toe valt er een drupje regen maar over het algemeen is het droog en schijnt de zon en is het erg warm. Dan moeten we weer door het water maar nu langs de kant, langs een steile rots waar we ons nauwelijks aan vast kunnen houden. We moeten precies op de voetstappen van de gids gaan staan. Je kunt niet zien waar je je voeten neerzet omdat het water hard stroomt en in beweging is. Al voelend met je voeten waar de voeten van de gids staan zoeken we een weg door het water. Ergens anders kun je je voeten niet neerzetten omdat het daar te diep is. Dus het is nu wel erg opletten want als je hier je evenwicht verliest, lig je in de plomp en drijf je af. Wanneer Jerry aan de beurt is met Jerre op zijn rug (in de rugzak) houd ik mijn hart vast. Als dit maar goed gaat en dat gaat het gelukkig. Dan zien we de waterval, woouw. Gaaf, gelukkig wel de moeite waart. Maar het vertrouwen in de gidsen is wel een beetje aangetast want het was wel op het randje. De gidsen zeggen dat als we nog een kleinstukje verder gaan dat we dan aan het eind van de waterval kunnen zwemmen. De verleiding is voor Jerry en mij wel erg groot. Maar Hans, Hannie en Jerre gaan hier niet verder. Jerry gaat eerst, over de grote glade rotsen op naar de waterval. Hij komt bijna heelhuids terug, heeft een schaafwondje aan zijn been maar is wel van de waterval afgesprongen. Verteld hij trots. Dan ga ik, ik wil nu wel eens weten hoe het er daar uitziet. Het is geweldig om daar boven, in het water onderaan de waterval, in het water te staan. Ik gooi met mijn handen het water omhoog en schreeuw van geluk. Hoehoe, wouw!! Dan moeten we nog terug…. De gidsen willen ook terug, ze gebaren naar hun buik, ze hebben honger. Dat is ook wel te merken want het tempo zit er goed in en de hulp is niet meer zo vanzelfsprekend. We moeten nu om hulp vragen. Maar we zijn het klauteren nu wel een beetje gewend dus het gaat wel beter als de heenweg. De gidsen helpen ons nu wel goed verder gelukkig. Als we er bijna zijn gaat Jerry nog even onderuit met Jerre op zijn rug. Gloeiende, gloeiende….Gelukkig is er niets aan de hand en staan ze lachend weer op. We lopen nog een stukje door en dan zijn we er. We feliciteren elkaar en zijn supertrots op elkaar. Met name op Hans(67)) en Hannie (66)!!! Dan zijn we weer bij het rastarant en krijgen we heerlijk te eten van Moses senior. Het eten is volledig afkomstig uit het woud en totaal vegetarisch. Het wordt geserveerd in een bast van de kalebas en is verrukkelijk. Voldaan en glunderend stappen we in het busje en worden we naar huis gebracht. Wat een super dag was dit!


voor nog meer Fulmarisnieuws zie
http://syfulmaris.spaces.live.com/